Inno a Venere

Inno a Venere Inno a Venere Aèneadùm genetrìx, | hominùm divòmque volùptas, àlma Venùs, | caelì subtèr | labèntia sìgna quaè mare nàvigerùm, | quae tèrras frugiferèntis còncelebràs, | per tè quoniàm | genus òmne animàntum còncipitùr | visìtque exòrtum | lùmina sòlis: tè, dea, tè fugiùnt | ventì, te nùbila càeli àdventùmque tuùm, | tibi suàvis daèdala tèllus sùmmittìt florès, | tibi rìdent aèquora pònti plàcatùmque nitèt | diffùso lùmine caèlum. Nàm simul àc speciès | patefàctast vèrna dièi èt reseràta vigèt | genitàbilis àura favòni, àëriaè primùm | volucrìs te, dìva, tuùmque sìgnificànt initùm | percùlsae còrda tuà vi. Ìnde feraè pecudès | persùltant pàbula laèta èt rapidòs | tranànt amnìs: | ita càpta lepòre tè sequitur cupidè | quo quàmque indùcere pèrgis. Dènique pèr maria àc montìs | fluviòsque rapàcis fròndiferàsque domòs | aviùm campòsque virèntis òmnibus ìncutièns | blandùm per pèctora amòrem èfficis ùt cupidè | generàtim saècla propàgent. Quaè quoniàm rerùm | natùram sòla gubèrnas nèc sine tè quicquàm | diàs in lùminis òras èxoritùr | neque fìt laetùm | neque amàbile quìcquam, tè sociàm studeò | scribèndis vèrsibus èsse, quòs ego dè rerùm | natùra pàngere cònor Mèmmiadaè nostrò, | quem tù, dea, tèmpore in òmni òmnibus òrnatùm | voluìsti excèllere rèbus. Quò magis aèternùm | da dìctis, dìva, lepòrem; èffice ut ìntereà | fera moènera mìlitiài pèr maria àc terràs | omnìs sopìta quièscant; nàm tu sòla potès | tranquìlla pàce iuvàre mòrtalìs, | quoniàm bellì | fera moènera Màvors àrmipotèns regit, ìn | gremiùm qui saèpe tuùm se rèiicit aèternò | devìctus vùlnere amòris, àtque ita sùspicièns | teretì cervìce repòsta pàscit amòre avidòs | inhiàns in tè, dea, vìsus èque tuò pendèt | resupìni spìritus òre. Hùnc tu, dìva, tuò | recubàntem còrpore sàncto cìrcumfùsa supèr, | suavìs ex òre loquèllas fùnde petèns placidàm | Romànis, ìncluta, pàcem. Nàm neque nòs agere hòc | patriài tèmpore inìquo pòssumus aèquo animò | nec Mèmmi clàra propàgo tàlibus ìn rebùs | commùni dèsse salùti. Òmnis enìm per sè | divùm natùra necèssest ìmmortàli aevò | summà cum pàce fruàtur sèmota àb nostrìs | rebùs seiùnctaque lònge; nàm privàta dolòre omnì, | privàta perìclis, ìpsa suìs | pollèns opibùs, | nihil ìndiga nòstri, nèc bene pròmeritìs | capitùr nec tàngitur ìra. Madre degli Enéadi, piacere degli uomini e degli dei, Venere datrice di vita, che sotto gli astri che scorrono riempi di te il mare ricco di navi, le terre che producono messi, dal momento che grazie a te ogni essere vivente nasce e, una volta nato, vede la luce del sole, te, o dea, te fuggono i venti, te e il tuo arrivo le nubi del cielo, per te la terra industriosa fa nascere fiori soavi, per te ridono le distese del mare e il cielo placato risplende di luce diffusa. Infatti non appena si è manifestato l'aspetto del giorno primaverile e il soffio del Favonio ricco di vita, liberato, acquista vigore, dapprima gli uccelli dell'aria annunciano te, o dea, e il tuo arrivo, colpiti nel cuore dalla tua forza.